Beklentimizin üstünde yeni müziklerle yolumuzun kesiştiği Ocak ayından sonra yeni aya karşı umudumuz fazlasıyla yüksek. Dikkatlerden kaçmaması gereken 2024 Şubat albümlerine kulak verelim.
Ant Arın ŞERMET
Şubat’ın soğuğuna ve grisine -gönül isterdi beyazına diyebilmek- göz devirircesine renkli; birçok türden, farklı sesleri duyabileceğimiz albümlerle yeni aya umutlanmayı deneyebiliriz. Çünkü nefes almanın bile zorlaştığı dönemlerde zihin sağlığımızı koruyabilmek için en iyi opsiyonlarımızdan biri bu. En azından müzik dinlediğimiz platformlarda ne dinlemek istediğimiz noktasında kararlarımıza karışılmıyor. Üyeliklerimiz düşürülmüyor. Balık tutarken kullanılan “iyi balık yaptı” kalıbını bu sene albümlere dair bol bol söyleme şansımız olacak gibi gözüküyor. Buyurunuz, şuralar komple Şubat albümleri; keyifli dinlemeler!
IDLES – “Tangk”
Sadece Şubat ayının değil 2024’ün en merak edilen albümlerinin başında gelen “Tangk” 16 Şubat’ta Partisan Records etiketiyle çıkacak. Birkaç ay önce İstanbul’da verdiği konserde IDLES deneyiminin nasıl bir şeye benzediğine dair fikir edinmiş biz faniler için şu ana kadar yayınlanan 3 şarkı farklı bir IDLES albümüyle karşılaşacağımızın habercisi. Radiohead’le yaptığı iş birlikleriyle tanınan müzik dünyasının en nev-i şahsına münhasır prodüktörlerinden Nigel Godrich’in prodüktör koltuğunu Kenny Beats ve Mark Bowen’la paylaştığı albüm, sevgiye adandı. IDLES’ın solisti Joe Talbot, bu albümün tamamının sevgi ve sevgiyi paylaşabilince ortaya çıkacak sihirli durumun anlatısı olduğunu dile getirmesi; ‘Grace’ gibi fırtına öncesi sessizlik bir teklinin varlığı pozitif bağlamda soru işaretlerini arttırıyor. Yine de IDLES’ın dile getirmekten bıkmadığı şu gerçeği aklımızdan çıkarmayıp albümle hemhal olmak özel olacaktır.
LOVE IS THE FING!
The Last Dinner Party – “Prelude to Ecstacy”
Şubat takvimin azizliğine uğrayarak bu albümü çıkmadan değil çıktığı günden öne çıkarabiliyorum. Yine de kariyerinin daha ilk albümünden art rock/barok pop temeline eşlik eden muhteşem vokalleri duyunca etkilenmemek elde değil. Özellikle albümdeki minimal gitar ve davul kullanımı dönüp dönüp dikkat edilecek seviyede. Island Records gibi önemli bir plak şirketinin Londralı beşliyi neden daha ilk adımdan kataloğuna kattığı anlaşılabiliyor. Brit Ödüllerinin 2024’teki yükselen yıldızı ödülünü de almalarıyla arkalarındaki güçlü rüzgarı fark edebiliriz. 2 sene önce Wet Leg’in yaptığı etkinin çok benzerini bu sene The Last Dinner Party’den görebiliriz ki yavaş yavaş görmeye de başladık…
Grandaddy – “Blu Wav”
Jason Lytle’ın karamsar zihninin perdelerinin açıldığı 1997’de çıkan enfes ilk albüm “Under the Western Freeway”in çizgisini hiç bozmayan bir kariyeri var Grandaddy’nin. Her albümünden ne duymayı beklediysek onu duyduk. Sürprizlerden uzak durdular. Ancak her zaman indie, lo-fi, space rock arasındaki çizgilerinin hakkını verdiler. Kariyerlerinin altıncı albümü olacak Dangerbird Records imzalı “Blu Wav”dan çıkan tekliler ve şarkı isimlerine baktığımızda da albümün neye benzeyeceğini tahmin etmek mümkün. Yıkıcı sözlere eşlik eden, nostaljik bir umudun melodisi olarak tanımlanan albümü beklerken ‘Cabin in My Mind’ı dinlemenizi öneririm.
MGMT – “Loss of Life”
2018’de yıla damga vuran albümlerden “Little Dark Age”i çıkardığından beri sessizliğe gömülen Andrew VanWyngarden, Benjamin Goldwasser ikilisi 23 Şubat’ta yeni albümleriyle 6 yıllık hasreti sonlandıracak. Albümün prodüktörleri arasında Danger Mouse’un olması dahi bu albümü heyecanlı kılmaya yetmekteyken Fransa’nın dikkat çeken isimlerinden Christine and the Queens’in ‘Dancing in Babylon’da gruba eşlik etmesi beklentileri arttırdı. Bir de merak ettiklerimizin yanında 10 şarkıdan oluşacak “Loss of Life”dan şu ana kadar yayınlanan 3 teklinin de gayet iyi şarkılar olması adeta bu düşünceyi destekliyor…
Hurray for the Riff Raff – “The Past Is Still Alive”
Bağımsız müzik dünyasının en güçlü kadın seslerinden Alynda Segarra’nın x grubu Hurray for the Riff Raff, 17 yıla yayılan kariyerinin dokuzuncu albümünde de çizgisini korumaya devam edecek gibi duruyor. 2022’nin özel albümlerinden biri olan “Life on Earth’ten 1 sene sonra babasını kaybeden Segarra, bu albümü kişisel bir yas hikayesi olarak tanımlıyor ve içini açıyor. Ancak kaybedilen kişiyi sadece baba olarak görmek onun disiplinler arası geçişkenliğe sahip sözlerini küçümsemek demek belki de. Bir kayıp yaşandıktan sonra kaybedilen kişiden başlayarak kaybetme kavramının yasını tutan albümün ismi de bu açıdan vurucu. Umarım bir an önce 23 Şubat gelir de irinimizi akıtırız…